Tags:
Zondag 5 mei 2019
Een ander onderdeel van de verschillende kunstmusea in München is de “Sammlung Schack”. Dit is een van oorsprong privé-verzameling van schilderijen uit de 19de eeuw. De verzameling is opgezet door Adolf Friedrich Graf von Schack (1815 – 1894).
Ook hier weer een zeer kleine selectie uit deze grote verzameling van schilderijen. Als eerste een schilderij van Leo von Klenze (1784 – 1864) dat het Palazzo Rufolo in Ravello laat zien uit 1861.
Het volgende schilderij is van Moritz von Schwind (1804 – 1871) uit 1864. Het gaat over de “Graf von Gleichen”, een sage uit Thüringen. De graaf vertrekt in 1227 op een kruistocht en laat hierbij zijn vrouw en twee kinderen achter. Hij wordt gevangen genomen door een sultan en vier jaar lang als slaaf gehouden. Vervolgens wordt hij verliefd op de dochter van de sultan. Uiteindelijk slagen ze erin per schip te vluchten en komen aan in Venetië. Van hieruit gaat hij naar Rome waar hij van de Paus toestemming krijgt om voor de tweede keer te trouwen en gaat hij samen met zijn nieuwe vrouw terug naar zijn eerste vrouw in Thüringen waar ze met zijn drieën nog gelukkig samenleven.
Hieronder nog een schilderij van Moritz van Schwind (De droom van de gevangene).
Schackj verzamelde vooral werk van kunstenaars uit die tijd, die nog niet doorgebroken waren. Door zijn werken aan te kopen en hiermee deze kunstenaars te ondersteunen zijn een aantal van hen uiteindelijk doorgebroken en bekend geworden. Na zijn dood werd de verzameling het eigendom van keizer Wilhelm II. Dit had Schack in zijn testament vastgelegd. Sinds zijn dood is de verzameling bijna volledig intact gebleven. Een zevental schilderijen zijn in de loop van de tijd echter verloren gegaan.
Het onderstaande schilderij uit 1870 van Anselm Feuerbach laat het afscheid van Medea zien. Medea is de hoofdpersoon uit de tragedie van Euripides. Na 10 jaar huwelijk werd haar man echter verliefd op de dochter van de koning van Korinthe. Als hij met haar zou trouwen, zou hij later de koning van Korinthe kunnen worden. Medea deed in eerste instantie of ze met deze bruiloft instemde, maar stuurde vervolgens een met een dodelijke stof geïmpregneerde trouwjurk naar de aanstaande vrouw van haar man. Vervolgens doodde ze ook haar eigen kinderen.
Het volgende schilderij is een voorjaarslandschap van Arnold Böcklin uit 1871. Het is een renaissance achtig schilderij dat mannen en vrouwen laat zien die in de tuin van een villa wandelen.
Tot slot een schilderij van Eduard Gerhard (1813 – 1888) dat het Palazzo Moro in Venetië laat.
Ondanks dat het begin mei was, was het vooral de eerste twee dagen behoorlijk koud, waarbij de temperatuur soms gewoon niet boven de 10 graden uitkwam met ook nog eens de nodige regen. Vlak in de buurt van de Sammlung Schack bevindt zich de vredesengel. Dit is onderdeel van een gedenkplaats om het 25-jarig jubileum van het einde van de Duits-Franse oorlog uit 1870 en 1871 te vieren. De engel, die zelf 6 meter hoog is, staat op een 23 meter hoge zuil. Deze zuil staat weer op een 8 bij 8 meter grote tempel.
Als slot van de eerste vakantie dag ben ik ’s avonds nog naar een voorstelling van het Volkstheater in München geweest. Een keer per jaar krijgen jonge regisseurs daar de mogelijkheid om hun voorstellingen te presenteren onder de noemer “Radikal jung – Das Festival junger Regisseure”. Na afloop van elke voorstellen kunnen de bezoekers dan hun mening over de voorstelling geven. De voorstelling die er dan het beste uitkomt, krijgt de publieksprijs. Op deze zondag was er de voorstelling “Um die Wette” te zien. Hieronder een korte beschrijving hiervan in het Duits, overgenomen van de website van het Volkstheater. “Nervosität macht sich breit in den Familien Malingear und Ratinois: Tochter Emmeline und Sohn Fréderic haben sich beim Klavierunterricht Hals über Kopf ineinander verliebt und wollen lieber heute als morgen heiraten. Als die Malingears herausfinden, dass es die potenziellen Schwiegereltern ihrer Tochter sind, die inkognito vor der Türe stehen, um sich ein Bild von den Verhältnissen des Hauses zu machen, kommt ihnen eine folgenschwere Idee: Aus Sorge, den Erwartungen der zukünftigen Verwandtschaft nicht zu genügen, werden die Gäste einfach getäuscht. Frau Malingear organisiert im Handumdrehen geliehenes Dienstpersonal und zahlreiche neue Patienten für die leere Arztpraxis ihres Gatten. Mit Fantasie und viel Aufwand werden Ansehen, Wohl- und Bildungsstand der Familie großzügig nach oben korrigiert. Angestachelt vom vermeintlichen Reichtum der Malingears ziehen die Eltern des Bräutigams umgehend nach – und der Wettlauf um den höheren sozialen Status ist nicht mehr aufzuhalten. Schon bald fließt das gesamte Vermögen beider Familien ins Aufrechterhalten dieses Scheins eines Lebens in verschwenderischem Luxus. Doch als sich Onkel Robert ungefragt zum gemeinsamen Sechsgänge-Menü selber einlädt, droht das mühsam aufgebaute Kartenhaus zusammenzustürzen.”
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Een ander onderdeel van de verschillende kunstmusea in München is de “Sammlung Schack”. Dit is een van oorsprong privé-verzameling van schilderijen uit de 19de eeuw. De verzameling is opgezet door Adolf Friedrich Graf von Schack (1815 – 1894).
Ook hier weer een zeer kleine selectie uit deze grote verzameling van schilderijen. Als eerste een schilderij van Leo von Klenze (1784 – 1864) dat het Palazzo Rufolo in Ravello laat zien uit 1861.
Het volgende schilderij is van Moritz von Schwind (1804 – 1871) uit 1864. Het gaat over de “Graf von Gleichen”, een sage uit Thüringen. De graaf vertrekt in 1227 op een kruistocht en laat hierbij zijn vrouw en twee kinderen achter. Hij wordt gevangen genomen door een sultan en vier jaar lang als slaaf gehouden. Vervolgens wordt hij verliefd op de dochter van de sultan. Uiteindelijk slagen ze erin per schip te vluchten en komen aan in Venetië. Van hieruit gaat hij naar Rome waar hij van de Paus toestemming krijgt om voor de tweede keer te trouwen en gaat hij samen met zijn nieuwe vrouw terug naar zijn eerste vrouw in Thüringen waar ze met zijn drieën nog gelukkig samenleven.
Hieronder nog een schilderij van Moritz van Schwind (De droom van de gevangene).
Schackj verzamelde vooral werk van kunstenaars uit die tijd, die nog niet doorgebroken waren. Door zijn werken aan te kopen en hiermee deze kunstenaars te ondersteunen zijn een aantal van hen uiteindelijk doorgebroken en bekend geworden. Na zijn dood werd de verzameling het eigendom van keizer Wilhelm II. Dit had Schack in zijn testament vastgelegd. Sinds zijn dood is de verzameling bijna volledig intact gebleven. Een zevental schilderijen zijn in de loop van de tijd echter verloren gegaan.
Het onderstaande schilderij uit 1870 van Anselm Feuerbach laat het afscheid van Medea zien. Medea is de hoofdpersoon uit de tragedie van Euripides. Na 10 jaar huwelijk werd haar man echter verliefd op de dochter van de koning van Korinthe. Als hij met haar zou trouwen, zou hij later de koning van Korinthe kunnen worden. Medea deed in eerste instantie of ze met deze bruiloft instemde, maar stuurde vervolgens een met een dodelijke stof geïmpregneerde trouwjurk naar de aanstaande vrouw van haar man. Vervolgens doodde ze ook haar eigen kinderen.
Het volgende schilderij is een voorjaarslandschap van Arnold Böcklin uit 1871. Het is een renaissance achtig schilderij dat mannen en vrouwen laat zien die in de tuin van een villa wandelen.
Tot slot een schilderij van Eduard Gerhard (1813 – 1888) dat het Palazzo Moro in Venetië laat.
Ondanks dat het begin mei was, was het vooral de eerste twee dagen behoorlijk koud, waarbij de temperatuur soms gewoon niet boven de 10 graden uitkwam met ook nog eens de nodige regen. Vlak in de buurt van de Sammlung Schack bevindt zich de vredesengel. Dit is onderdeel van een gedenkplaats om het 25-jarig jubileum van het einde van de Duits-Franse oorlog uit 1870 en 1871 te vieren. De engel, die zelf 6 meter hoog is, staat op een 23 meter hoge zuil. Deze zuil staat weer op een 8 bij 8 meter grote tempel.
Als slot van de eerste vakantie dag ben ik ’s avonds nog naar een voorstelling van het Volkstheater in München geweest. Een keer per jaar krijgen jonge regisseurs daar de mogelijkheid om hun voorstellingen te presenteren onder de noemer “Radikal jung – Das Festival junger Regisseure”. Na afloop van elke voorstellen kunnen de bezoekers dan hun mening over de voorstelling geven. De voorstelling die er dan het beste uitkomt, krijgt de publieksprijs. Op deze zondag was er de voorstelling “Um die Wette” te zien. Hieronder een korte beschrijving hiervan in het Duits, overgenomen van de website van het Volkstheater. “Nervosität macht sich breit in den Familien Malingear und Ratinois: Tochter Emmeline und Sohn Fréderic haben sich beim Klavierunterricht Hals über Kopf ineinander verliebt und wollen lieber heute als morgen heiraten. Als die Malingears herausfinden, dass es die potenziellen Schwiegereltern ihrer Tochter sind, die inkognito vor der Türe stehen, um sich ein Bild von den Verhältnissen des Hauses zu machen, kommt ihnen eine folgenschwere Idee: Aus Sorge, den Erwartungen der zukünftigen Verwandtschaft nicht zu genügen, werden die Gäste einfach getäuscht. Frau Malingear organisiert im Handumdrehen geliehenes Dienstpersonal und zahlreiche neue Patienten für die leere Arztpraxis ihres Gatten. Mit Fantasie und viel Aufwand werden Ansehen, Wohl- und Bildungsstand der Familie großzügig nach oben korrigiert. Angestachelt vom vermeintlichen Reichtum der Malingears ziehen die Eltern des Bräutigams umgehend nach – und der Wettlauf um den höheren sozialen Status ist nicht mehr aufzuhalten. Schon bald fließt das gesamte Vermögen beider Familien ins Aufrechterhalten dieses Scheins eines Lebens in verschwenderischem Luxus. Doch als sich Onkel Robert ungefragt zum gemeinsamen Sechsgänge-Menü selber einlädt, droht das mühsam aufgebaute Kartenhaus zusammenzustürzen.”
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Reactie toevoegen