Vrijdag 26 april 2024
Nadat ik in de ochtend door het centrum van Erfurt gelopen heb en daarbij onder andere de oude synagoge en het natuurkundig museum heb bezocht, ben ik in de middag naar het Volkskunde museum van Thüringen gegaan, dat zich dicht in de buurt van het centrum van de stad bevindt. Het museum is ondergebracht in het herenhuis van het grote ziekenhuis en behoort tot het grootste museum van zijn soort in Duitsland.
In dit museum staat vooral het leven van de doorsnee inwoner centraal. In het museum kun je onder andere zien hoe woningen in het begin van de 20ste eeuw waren ingericht. Rijke boeren gebruikten de woonkamer vooral om hier dure meubels uit de familie te laten zien. De minder rijke boeren richten hun woningen vooral met moderne meubels in, die ook steeds vaker fabrieksmatig werden gemaakt.
Vanaf de 19de eeuw namen de behoefte om afbeeldingen van personen in huis op te hangen steeds verder toe. Dit begon met schilderijen of silhouetten. Op den duur werden dit steeds meer vervangen door foto’s. Aanvankelijk waren fotografen vooral te vinden op jaarmarkten waar mensen foto’s konden laten maken. In de tweede helft van de 19de eeuw werd het maken van foto’s steeds goedkoper. Toen vanaf 1880 negatieven gewerkt ging worden, die je kon laten drogen, konden ook doorsnee burgers beginnen met het maken van foto’s.
In de 19de eeuw ontstond ook de moderne familie met een kleinere omvang en nam de individualisering toe. Herinneringsstukken en allerlei souvenirs begonnen toen steeds belangrijker te worden. Bij gebeurtenissen zoals een verloving of huwelijk werden symbolische geschenken gegeven. Allerlei fotoalbums die uit deze tijd zijn overgebleven geven verder een goed beeld van de toenmalige maatschappelijke verhoudingen.
De inrichting van woonkamers was afhankelijk van de sociale klasse van de bewoners. De kachel stond echter altijd aan een binnenmuur omdat deze vanuit de keuken verwarmd werd. De tafel bevond zich in een hoek bij het raam zodat men vanaf hier een goed zicht op de straat hat. Vanaf het midden van de 18de eeuw kwamen er ook stoelen te staan. Tot dan toe waren dat vooral banken.
Elke stad had natuurlijk zijn eigen dorpswinkel waar een uitgebreid assortiment aan goederen te verkrijgen was. Vanaf het eind van de 19de eeuw kwamen er ook steeds meer koloniale waren in deze winkels te liggen. Ook moderne producten zoals vruchten en vis in blik werden voor grote groepen mensen toegankelijk. Dit soort winkels waren vaak vele generaties lang eigendom van dezelfde familie.
Sinds de tweede helft van de 19de eeuw kwam ook in Thüringen het toerisme steeds meer op. Hierbij werd Thüringen vooral weggezet als een gebied met mooie natuur en regionale cultuur. Op de volgende foto is de inrichting van een gelegenheid voor toeristen uit die tijd te zien.
In Thüringen is er een lange traditie van volksscholen die teruggaat tot halverwege de 16de eeuw. Vanaf het einde van de 18de eeuw ontwikkelde Thüringen zich tot een centrum moderne manieren om kinderen op te voeden Het onderwijsniveau bij de landelijke bevolking bleef echter laag. Door de industrialisatie was beter onderwijs echter noodzakelijk en ontstond aan het eind van de 19de eeuw de achtjarige volksschool. In landelijke gebieden bestond deze vaak uit slechts één klas voor alle leerlingen en was ook slechts één docent beschikbaar.
Het museum bezit ook een collectie traditionele klederdracht. Tot het einde van de 19de eeuw liepen op het platteland de mannen nog rond in klederdracht. Voor de vrouwen duurde dat nog tot de jaren ’20 van de vorige eeuw.
Op de volgende foto zijn enkele kledingstukken te zien voor het dagelijks gebruik. Deze zijn lange tijd niet door musea verzameld omdat men dit van weinig waarde achtte. Het gevolg hiervan is dat dit soort kleding nu vrij zeldzaam is. Ook omdat het intensief gebruikt werd en vaak weggegooid werd als het kapot was.
Rond 1970 heeft het museum een grote collectie poppen aangeschaft die in klederdracht zijn aangekleed. Het gaat om poppen die verschillend van grootte en materiaal zijn. De poppen laten religieuze kleding zien, maar ook kleding zoals die tijdens een trouwerij of avondmaaltijd gedragen werd.
De laatste twee foto’s uit dit museum laten nog de verzameling oude ladenkisten en ledikantjes zien. Het volkskunde museum is een interessant museum om te bezoeken, het is ruim opgezet en heeft een goede indruk van het leven in dit deel van Thüringen tijdens de afgelopen eeuwen.
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Nadat ik in de ochtend door het centrum van Erfurt gelopen heb en daarbij onder andere de oude synagoge en het natuurkundig museum heb bezocht, ben ik in de middag naar het Volkskunde museum van Thüringen gegaan, dat zich dicht in de buurt van het centrum van de stad bevindt. Het museum is ondergebracht in het herenhuis van het grote ziekenhuis en behoort tot het grootste museum van zijn soort in Duitsland.
In dit museum staat vooral het leven van de doorsnee inwoner centraal. In het museum kun je onder andere zien hoe woningen in het begin van de 20ste eeuw waren ingericht. Rijke boeren gebruikten de woonkamer vooral om hier dure meubels uit de familie te laten zien. De minder rijke boeren richten hun woningen vooral met moderne meubels in, die ook steeds vaker fabrieksmatig werden gemaakt.
Vanaf de 19de eeuw namen de behoefte om afbeeldingen van personen in huis op te hangen steeds verder toe. Dit begon met schilderijen of silhouetten. Op den duur werden dit steeds meer vervangen door foto’s. Aanvankelijk waren fotografen vooral te vinden op jaarmarkten waar mensen foto’s konden laten maken. In de tweede helft van de 19de eeuw werd het maken van foto’s steeds goedkoper. Toen vanaf 1880 negatieven gewerkt ging worden, die je kon laten drogen, konden ook doorsnee burgers beginnen met het maken van foto’s.
In de 19de eeuw ontstond ook de moderne familie met een kleinere omvang en nam de individualisering toe. Herinneringsstukken en allerlei souvenirs begonnen toen steeds belangrijker te worden. Bij gebeurtenissen zoals een verloving of huwelijk werden symbolische geschenken gegeven. Allerlei fotoalbums die uit deze tijd zijn overgebleven geven verder een goed beeld van de toenmalige maatschappelijke verhoudingen.
De inrichting van woonkamers was afhankelijk van de sociale klasse van de bewoners. De kachel stond echter altijd aan een binnenmuur omdat deze vanuit de keuken verwarmd werd. De tafel bevond zich in een hoek bij het raam zodat men vanaf hier een goed zicht op de straat hat. Vanaf het midden van de 18de eeuw kwamen er ook stoelen te staan. Tot dan toe waren dat vooral banken.
Elke stad had natuurlijk zijn eigen dorpswinkel waar een uitgebreid assortiment aan goederen te verkrijgen was. Vanaf het eind van de 19de eeuw kwamen er ook steeds meer koloniale waren in deze winkels te liggen. Ook moderne producten zoals vruchten en vis in blik werden voor grote groepen mensen toegankelijk. Dit soort winkels waren vaak vele generaties lang eigendom van dezelfde familie.
Sinds de tweede helft van de 19de eeuw kwam ook in Thüringen het toerisme steeds meer op. Hierbij werd Thüringen vooral weggezet als een gebied met mooie natuur en regionale cultuur. Op de volgende foto is de inrichting van een gelegenheid voor toeristen uit die tijd te zien.
In Thüringen is er een lange traditie van volksscholen die teruggaat tot halverwege de 16de eeuw. Vanaf het einde van de 18de eeuw ontwikkelde Thüringen zich tot een centrum moderne manieren om kinderen op te voeden Het onderwijsniveau bij de landelijke bevolking bleef echter laag. Door de industrialisatie was beter onderwijs echter noodzakelijk en ontstond aan het eind van de 19de eeuw de achtjarige volksschool. In landelijke gebieden bestond deze vaak uit slechts één klas voor alle leerlingen en was ook slechts één docent beschikbaar.
Het museum bezit ook een collectie traditionele klederdracht. Tot het einde van de 19de eeuw liepen op het platteland de mannen nog rond in klederdracht. Voor de vrouwen duurde dat nog tot de jaren ’20 van de vorige eeuw.
Op de volgende foto zijn enkele kledingstukken te zien voor het dagelijks gebruik. Deze zijn lange tijd niet door musea verzameld omdat men dit van weinig waarde achtte. Het gevolg hiervan is dat dit soort kleding nu vrij zeldzaam is. Ook omdat het intensief gebruikt werd en vaak weggegooid werd als het kapot was.
Rond 1970 heeft het museum een grote collectie poppen aangeschaft die in klederdracht zijn aangekleed. Het gaat om poppen die verschillend van grootte en materiaal zijn. De poppen laten religieuze kleding zien, maar ook kleding zoals die tijdens een trouwerij of avondmaaltijd gedragen werd.
De laatste twee foto’s uit dit museum laten nog de verzameling oude ladenkisten en ledikantjes zien. Het volkskunde museum is een interessant museum om te bezoeken, het is ruim opgezet en heeft een goede indruk van het leven in dit deel van Thüringen tijdens de afgelopen eeuwen.
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Reactie toevoegen